Toen het smalle hek openging

drongen de mensen onmiddellijk

naar voren, er zweefde een

stukje wit papier door

de opening van het raam,

de tuin lag er stil bij

het gras nog kort genoeg,

als een groen tapijt, met langszij

een rand van lage bloemen.

Ik heb geen boodschap voor jullie

sprak hij, de bloemen hebben

gezwegen, de vogels zitten

weliswaar strak in het pak,

maar ze zingen steeds

hetzelfde liedje, hun

boodschap

is die van gisteren.

Het huis is verlaten

niemand is hier meer gezien

dit huis biedt geen plaats

meer aan gelukkige mensen

vogels loeren naar

vergeten prooi

hun kreten hangen boven

de rivier, dat ene moment

toen ze laag

over het water scheerden.