Stoepje

Wie ook aan de overkant

heeft gewoond, hij had

een stenen stoepje

met groen mos erop,

was hij weggegaan, dan

was het mos gebleven,

want verdriet doet immers groeien

verdwijnen kan altijd nog.

Over eindeloze stenen

kruipt het mos, als

zoete wouden in de

kieren van het plaveisel

dat leven heet, zonder

overkant of achterom, met

een horizon die altijd wijkt

om weg te vliegen

waarheen dan ook

maar geen vleugels.