Stoepje
Wie ook aan de overkant
heeft gewoond, hij had
een stenen stoepje
met groen mos erop,
was hij weggegaan, dan
was het mos gebleven,
want verdriet doet immers groeien
verdwijnen kan altijd nog.
Over eindeloze stenen
kruipt het mos, als
zoete wouden in de
kieren van het plaveisel
dat leven heet, zonder
overkant of achterom, met
een horizon die altijd wijkt
om weg te vliegen
waarheen dan ook
maar geen vleugels.